We kregen namelijk onder andere bezoek van de look a like van Justin Bieber (spreek dit uit op z’n Frans en je begrijpt dat we hartelijk hebben gelachen) De jongen in kwestie was zich van geen kwaad bewust, 10 jaar en nog zo groen als gras, maar na de opmerking van Mina vond er toch wel een kleine persoonsverandering plaats. Zij riep in het voorbijgaan “Oh mam ik kan echt niet naar dat gezicht kijken, ik word bijna verschrikkelijk verliefd”. De heer in kwestie heeft ter plekke zijn naam veranderd in Simon Bieber en de rest van de tijd schaapachtig gelachen als de horde grietjes langs kwam rennen.

Want de “mannen” waren natuurlijk wel interessant, maar een terrein vol met allemaal meisjes tussen de 5 en 7 jaar, YEAH.
Heksensoep maken, fietswedstrijden houden, sprookjes naspelen en de barbies bij alles betrekken. Dus hebben de heren absoluut in aantrekkingskracht afgedaan. Natuurlijk heeft het feit dat er ook een grote groep manvolk was tussen de 7 en 10 jaar wel geholpen, die vonden botenraces op het meertje, vissen en pingpongwedstrijden, veeeeeeel leuker dan spelen met van die kleine meisjes.

Nog meer tweelingen…………

Waar we in de voorafgaande jaren veel meerlingen op het terrein hadden, bleef het dit jaar wat rustiger. Maar onverwacht waren onze favoriete gasten van afgelopen jaar ook weer van de partij, grote tranen werden er gehuild toen de auto vol weer wegreed, maar ze gaan mailen. Het kan nog niet schrijven, maar er zal contact gehouden worden, haha. Dus mams en Jacqueline gaan over en weer de correspondentie aan, om vervolgens als tolk/vertaalsters aan de slag te worden gezet.
Het ontstane leed over het gemis van Hidde, Kjell en Kiki was gelukkig wel snel voorbij, want nota bene op hun plek arriveerde een uurtje later weer een tweeling, Pepijn & Sjoerd. Ook twee-eiig en volledig verschillend. Dat blijf ik superleuk vinden, wel samen in de buik maar daarna ieder zijn eigen pad.

Tot groot ongenoegen van Mina komt Janna steeds meer uit haar schulp en waren de beide heren (ondanks de stevige intimidatie van Mina) toch duidelijk in hun favoriet. Dus had Janna 2 prinsen tot haar beschikking en zo klein als ze is, zo koket kan ze zijn. Mina werd meerdere malen per dag op haar nummer gezet en de mannen waren als boter in haar handjes. Op weg naar het meertje (onder begeleiding van een groot mens) werden de steentjes van het pad geraapt want oh oh het prinsesje zou eens kunnen vallen met de loopfiets. Grinnikend liep ik erachteraan om van achter een bosje het tafereel te aanschouwen. Als een kleine koningin zat ze op een steen en gaf de dienaars aanwijzingen. Schalks werd er naar haar gekeken, ze werd heel duidelijk aanbeden en ze genot ervan.

Natuurlijk heeft Mina wraak genomen zoals alleen meisjes dat kunnen doen, vals dus. ‘s Avonds in bed werd Janna buitengesloten in het verzinspel, maar gelukkig duurde de scène niet lang en waren ze al na tien minuten weer aan het schaterlachen. Want samen lol maken, dat kunnen ze als geen ander. Al eerder schreef ik over de slaapkamertaferelen, nou die breiden zich alleen maar uit. De slappe lach is aan het assortiment toegevoegd, eerst even neplachen, ga je vanzelf enorm aan de schaterlach.

Handjes vrij……..
Omdat ze nu wat groter worden, is het verschil met voorgaande jaren opmerkelijk. Waar ik voorgaande jaren echt niet uit beeld mocht verdwijnen, wordt ik nu bijkans genegeerd. Net 5 jaar en zodra ze de kans krijgen, stormen ze ‘smorgens naar buiten waar ik ze rond het middaguur eens ga opzoeken met wat boterhammen in mijn hand. Met moeite kunnen ze zich losrukken uit hun spel, haastig wordt het voer naar binnen geslokt en mamma weggebonjourd. ‘s Avonds zijn de verwijten niet van de lucht, ze hebben nog helemaal niet genoeg kunnen spelen, na het eten moeten ze echt weer naar buiten.
Helaas probeer ik ook nu het ritme erin te houden, een enkele keer mogen ze wat later opblijven, maar over het algemeen probeer ik toch echt de klok van 8 uur aan te houden. Ook al is dit soms niet leuk, al die nieuwe vriendjes en vriendinnetjes mogen immers wel tot het donker wordt buitenspelen, grrrrrr.

Met het grote huis dat als een magneet aan me trekt, ben ik verrukt over deze ontwikkeling. Door het toch wat plotselinge vertrek naar Nederland van oma Elsje hebben we besloten om nog voor de winter over te gaan. En met 9 (JA NEGEN) weken grote vakantie in het vooruitzicht was ik ervan uitgegaan dat ik pas weer op 5 September de kwast ter hand zou kunnen nemen………. Niets is minder waar.
Door de behoorlijke aanloop van onverwachte gasten hebben we onze klussers in kunnen huren met als gevolg dat de zolder geïsoleerd is, hoeven we zelf alleen de kamers nog te bouwen, wat een luxe.
Dit betekent dat we sowieso voor de winter over kunnen en alles op een iets lager tempo klaar moeten maken.

En dat is na zo’n start als we met dit seizoen hebben gehad een welkom vooruitzicht.
Moe zijn we begonnen, gelukkig zijn we beloond geweest met louter gezellige gasten.
Iedere keer weer was het een aangename verrassing als er een auto met mensen aankwam. Ondanks de natte start, duurde voor mijn gevoel de zonnige opleving de hele zomer. Weer of geen weer, wat hebben we stoere kampeerders gehad. Hele regenoutfits werden uit de auto geplukt en ook in de modder is het goed spelen. Wat was het afdak met de BBQ een uitkomst, ook de inderhaast gecreëerde leeshoek in het gangetje met de oude stripboeken van Patrick was drukbezocht, zelfs in de bolderkar is het goed zitten met twee en een boek.

Wij gaan het najaar in met een moe maar voldaan gevoel, verheugen ons op de ruimte die het huis ons gaat bieden. Maar natuurlijk kan je daar weer van alles over lezen in de volgende column!

Een zonnige herfst toegewenst met een vrolijke franse groet,

Babs Mollema